مـىدانیم که برخی از حیوانات و تمام جمادات دارای شعور هستند، و انسان نیز یکی از ذىشعوران است، پس از نظر شعور با دیگر موجودات فرقی نداریم و تنها تفاوت در میزان شعور است.
اما انسانها دارای دو قدرت دیگر نیز هستند، یکی قدرت انسانی است و دیگری قدرت ملکوتی. برخی از انسانها بدون دین به قدرت ملکوتی دست مـىیابند و از زندگی لذت مـىبرند و لذتشان هم با دیگر موجودات تفاوت دارد.
اگر ما در این دنیا به ملکوت توجه نداشتته باشیم و از دنیا برویم خواهیم فهمید که چه ضرری متحمل شدهایم.

اولئک کالانعام بل هم اذل

برخی از انسانها که از ملکوت استفاده نکردهاند، از حیوانات هم بدتر هستند. خدا برای انسانها سرمایـهگذاری کرده و مـىبیند عدهای سرمایه را خراب کرده و از آن استفاده نکردهاند و عمرشان هم تمام است.
در حالـىکه عدهای بدون دین به این ملکوت مـىرسند، مسیری که بسیار مشکل است. ارباب ریاضات گزینـههای حیوانی خود را کم مـىکنند، چون هر چه حیوانیات را کم کنیم، گزینـههای انسانی نمایان مـىشود. ولی ما این روش را قبول نداریم، چون دینی نیست.
خداوند مـىفرماید بندهی من! اگر مرا اطاعت کنی، قدرتت همانند من مـىشود انی اقول کن فیکون، حتی تقول.

یکی از علمای شیعه با مرتاضی بحث مـىکرد. مرتاض گفت من مـىتوانم کاری کنم که تمام راهها را بر تو ببندم و فقط یک مسیر باز باشد. از عالم شیعه خواست تا از جا برخیزد، وردی خواند و اشارهای کرد، عالم دید که به هیچ سمتی نمـىتواند برود الا مستقیم. این عالم بزرگوار فکری کرد و گفت من مـىنشینم و تو دوباره همین کار را انجام بده. مرتاض دوباره ورد خواند و اشاره کرد، اما دید که عالم از جا برخاست و به هر مسیری که مـىخواست رفت! با تعجب پرسید که چه اتفاقی افتاده؟! عالم شیعی هم گفت وقتی مـىخواستم از جا برخیزم گفتم لا حول ولا قوة الا بالله و از جا بلند شدم.

اگر انسان با ملکوت خود آشنا شود مـىتواند در ارادهی تمام مردم تصرف کند، اما باذن الله. ما در ملکوت عوالمی داریم بسیار بالاتر از آنچه ارباب ریاضات دارند.

همسر مرحوم آخوند خراسانی، صاحب کفایة الاصول، بیمار شد. پسرش به سراغ یک مرتاض هندی رفت، مرتاض گفت نیت تو خانمی است که سه روز دیگر مـىمیرد. وقتی برگشت، آخوند گفت دوباره به سراغ او برو و بگو پدرم هم نیتی دارد مـىتوانی آن را باز کنی.
مرتاض هندی پس از مدتی تأمل گفت کسی که در نیت پدر توست، کسی است که الان آفتاب دور سر او مـىچرخد، چند لحظه پیش کربلا بود، الان مشهد است، و دارد مـىرود به سمت قم ....
وقتی پسر ماوقع را برای پدرش بازگفت و از نیت پدر پرسید، آخوند خراسانی فرمود نیت من مهدی زهرا سلام الله علیهما بود.

مشکل ما این است که پل ارتباطی قوی با امام خود نداریم.

دومین مشکل ما عدم توجه به ملکوت است، و نتیجـهی آن حسرتی عظیم در قیامت است بابت نرسیدن به ملکوت و نیز ضرری بزرگ که حتا در مخیلـهمان هم نمـىگنجد.
آنقدر زمینی شدهایم که عباداتمان را هم با ترازوی دنیوی مـىسنجیم و نمـىتوانیم بفهمیم که عبادات با قوانین دنیوی کاری ندارد و توجیه نمـىشود.
من و شما نماز مـىخوانیم، خوبان ما نماز صحیح و با توجه دارند ولی بعد از سلام نمـىفهمیم که چه کردهایم! و یا در مجالس شرکت مـىکنیم و این را با حسابهای دنیوی مـىسنجیم.
اما یک نوع نگاه این است که با این کار در عرش کولاکی به پا کردهایم. در عرش بیـشتر منتظرند تا ببینند ما چه مـىکنیم.

جبرئیل خدمت حضرت رسول صلی الله علیه و آله بود و در همان حال ابوذر نزدیک شد، و چون فهمید بحث خصوصی است جلوتر نرفت. همان لحظه جبرئیل گفت اگر جلو بیاید و سلام کند جوابش را خواهم داد. حضرت پرسیدند مگر او را مـىشناسی؟ و جبرئیل پاسخ داد آنقدر که ابوذر در عرش مشهور است در فرش کسی او را نمـىشناسد.

انسانی که مـىداند مادرش او را چک مـىکند و مـىداند که آنچه دارد متعلق به خودش تنها نیست و همه او را نگاه مـىکنند، خیلی بیـشتر مراقب خودش خواهد بود.

کوه طور، کوه نیست، یک تپـهی کوچک است، اما چـهرا به آن کوه مـىگویند؟

خدا به فرشتـهگان فرمود در زمین بگردید و جایی پیدا کنید تا من با کریمم، موسا، صحبت کنم. قلـهها سر برآوردند ولی طور در دلش گفت من که لیاقتش را ندارم ... خدا فرمود همین را بالا بیاورید!

در دیدگاه ملکوتی هرچه خودت را کـمتر ببینی، بیـشتر تحویلت مـىگیرند، یعنی دقیقاً برعکس دنیا. هرچه ادعایت کـمتر باشد، تحویل گرفتن از بالا بیـشتر است.
اگر نماز شب خواندی و سرت را بر خاک گذاشتی و ذکر یونسیه را خواندی نگاهت مـىکنند.

در احوالات اویس قرنی نقل مـىکنند که گفت

مـىخواهم عبادتی کنم که از خجالت خدا در بیایم. نماز صبح را که خواند شروع کرد به شکر کردن تا رسید به نماز ظهر فردا! گفت خدایا ببخشید، ناتوانی جسمی و خواب اجازه نمـىدهد. دیدم هرچه بیـشتر عبادت کنم، بیـشتر باید شکر کنم!

در روز قیامت گنـهکاران حرفـهای مـىگویند یک دقیقه ما را به دنیا برگردانید تا جبران کنیم. در عرض یک دقیقه در دنیا مـىشود خیلی در ملکوت کار کرد. لذا اگر کسی به ملکوت نگاه کند، دم مرگ هم نمـىتواند ناامید شود.
در هر مسیری مـىرویم باید راه برگشت را هم یاد بگیریم. نباید بدون آشنایی در مسیری گام برداشت. امام حسین علیه السلام در آخرین لحظات راه برگشت را به شمر نشان دادند اما نپذیرفت.
انسان باید بتواند در مسیری کار کند که قدر برکت کار را احساس کند و بداند که آن کار چه تأثیری برایش دارد. اگر یک لحظه دقیقاً بداند که چه کار مـىکند و چه ارزشی دارد، دیگر به راحتی همه چیز را خراب نمـىکند.
توجه نکردن به ملکوت مانند این است که یک حساب بانکی داشته باشیم و هر روز به این حساب سود واریز مـىشود و ما نمـىدانیم و هر چند مدت یک بار یک چک سفید امضا به کسی مـىدهیم تا حساب را خالی کند، چون فکر مـىکنیم که پول کمی در حساب داریم. دقیقاً همین وضعیت را در عبادات داریم پیاده مـىکنیم. چند روز عبادت مـىکنیم و آخر هفته چک مـىدهیم به کسی تا حساب را خالی کند، با یک گناه و اشتباه.
حال اگر به عالم ملکوت نزدیک شویم، ارتباطاتی را کشف مـىکنیم که بسیار لذتبخش خواهد بود.
امثال ما سرمایـههای کلانی به برکت حسین علیه السلام گیرمان مـىآید. اگر حسین نبود این بساط محرم و عزاداری و پیراهن مشکی هم نبود. اگر حواسمان به حساب بانکـىمان باشد، به جمع بزرگان و سرمایـهداران خواهیم پیوست.
وقتی انسان به ملکوت توجه مـىکند و مـىفهمد که همه چیز از خداست، بیـشتر شکر مـىکند. لئن شکرتم: شکر یعنی ایـنکه بدانیم امشب چه چیزی گیرمان آمده، لازیدنکم، خدا نمـىگوید نعمـتهایت را زیادتر مـىکنیم، مـىفرماید خودت را زیادتر مـىکنیم، یعنی جوارحت را زیادتر مـىکنیم. در چشم ابزارهایی وجود دارد برای درک ملکوت و نیز در دیگر اعضا و جوارح. اگر ایـنها را کنترل کنیم، خدا هم قدرت دیداری و شنیداری و دیگر قدرتها را دو برابر خواهد کرد.

علی علیه السلام فرمود من در خیبر را با قدرت خودم باز نکردم، با قدرت ملکوتی باز کردم. مرتاضها با قدرت دینی قطار نگه مـىدارند، و ما هم اگر حواسمان باشد از چند صد کیلومتری ماه را دو نیم خواهیم کرد، و جهان حقیقی را خواهیم دید.

وقتی رگ دست امیرکبیر را در حمام فین کاشان زدند با خون دستش یک بیت شعر نوشت: